De installatie TIIFEC gaat over drie onderzoekers die in de zelfde ruimte hebben gewerkt en een lange tijd daarna afzonderlijk vertellen over hoe ze de ruimte hebben ervaren. Het is interessant om te zien dat mensen die hetzelfde hebben ervaren toch ieder met een eigen (ander) verhaal komen.
In een open ruimte heb ik een losstaande muur met een T- vormige plattegrond gebouwd, hierdoor ontstaan er drie afgescheiden ruimtes. Elke ruimte staat voor een persoon die zijn persoonlijke verhaal verteld over de ruimte. Dit wordt gedaan door middel van de werken die zich in de ruimte bevinden. De werken geven een detail weer van de ervaring. Via de muur kun je lezen dat het om drie verschillende verhalen gaan. Dit blijkt uit het feit dat de plint en de verfrand in elke ruimte een beetje verschilt.
De functie van de muur is ook dat de toeschouwer niet in een blik de hele installatie kan overzien. Hij kan maar een ruimte tegelijk bestuderen. Er ontstaat een onbewuste tijd van bezinken wanneer de toeschouwer naar de andere ruimte gaat.
Ook zijn de muren lager dan gebruikelijke hoogte van een kantoor. Er ontstaat een sfeer van een grote maquette die een vertaling geeft van de verbeelding.
De drie verschillende verhalen die de onderzoekers vertellen gaan over een instituut dat objecten onderzoekt van buitenaardse beschavingen. Dit instituut word beschreven in het science-fiction boek “Berm toeristen” van de Russische broers Arkady en Boris Strugatsky. Het boek gaat over een zone waarin zich objecten van buitenaardse beschavingen bevinden. Ze weten door de objecten dat er een buitenaardse beschaving bestaat, maar ze weten niet hoe en waarom deze daar zijn gekomen. Ook zijn ze te weten gekomen dat de objecten een grote technologische voorsprong hebben op de mensheid. Maar er ontbreekt de kennis over hoe je ze kunt gebruiken en of ze gevaarlijk zijn voor de mensheid.
Het idee dat je door deze objecten er achter komt wat je eigenlijk allemaal niet weet interesseert mij. Is het zo dat de mensheid niet het middelpunt van alles is en misschien dichter bij de dieren staat dan we willen geloven in vergelijking met de onbekende buitenaardse beschaving. Vanuit die gedachte ben ik de installatie gaan maken, het is wel een eigen interpretatie van hoe ik mezelf het instituut voorstel vanuit verschillende invalshoeken.
In de eerste ruimte staat een tafel die uit vier lossen platen bestaat die naast elkaar liggen. Elk plank heeft de vorm van een ruimte van het instituut. De verschillende planken vormen bij elkaar de plattegrond van het gebouw. De planken zijn met witte lak geschilderd. Om de tafel zit een zwart kleurige metalen strip. Deze verduidelijkt het contour van het gebouw en versterkt ook het idee van een kantoor tafel. Onder de tafel bevind zich een metalen frame dat zwart geschilderd is dat bestaat uit vierkante buizen met de dikte die je ook onder kantoor tafels ziet. Met de hoogte van de tafel is iets vreemds aan de hand, hij is niet hoger dan 50 cm. Hierdoor heb je het idee dat deze tafel geen werktafel kan zijn. Op de tafel ligt een stafkaart die gezeefdrukt is op dun A1 papier. Op de stafkaart bevind zich een fictieve stad, je kan uit het landschap en de structuur van de stad opmaken wat voor stad is. Er is geen tekst op de kaart aanwezig, hierdoor kom je niet te weten hoe de stad heet en in welk land deze ligt. Het wordt misschien de stad die je denkt dat het is. Als je de stafkaart beter bestudeerd kom je een gebouw tegen dat de zelfde vorm heeft als de tafel. Dat is het instituut.
In de ruimte daarna bevinden zich twee tl-bakken aan een verzinkte ketting die ongeveer 15 cm boven de grond hangen. De tl-bakken zijn van boven spier wit gelakt, hierdoor word de vorm van de tl-bakken extra benadrukt. Aan elk tl-bak zit ook een zwarte flexibele kabel vast die sierlijk naar het plafond toe gaat. Je krijgt het idee dat de tl-bakken vanuit het plafond naar beneden zijn getrokken om iets uit te lichten. Onder een tl-bak ligt een document, maar door het vele licht van de tl-bak is het lastig om het te lezen. Het gegeven dat het een document is dat op de grond ligt is net zo belangrijk als de inhoud er van. Als je het toch gaat lezen kom je achter dat het een document is van het instituut TIIFEC. In het document word beschreven dat er criminelen zijn opgepakt die in bezit waren van verboden buitenaardse objecten en er word gevraagd of het instituut onderzoek wil doen naar deze objecten om te zien of ze gevaarlijk zijn voor de volksgezondheid. In dezelfde ruimte bevind ook nog een ander object dat schuin tegen de muur aan staat. Het is een stukje systeemplafond zoals je dat normaal tegen komt in kantoren. Omdat het tegen de muur aan staat ga je het anders benaderen en word de structuur van het plafond belangrijk. Je kan de structuur vergelijken met de huid van een schilderij. Met de tl-bakken er bij geeft het een beeld over de ruimte waarin de onderzoeker gewerkt heeft.
In de laatste ruimte van de installatie bevind zich een beamer projectie van een maquette die op de grond staat. De maquette is een rechthoekige box die uit half doorzichtig plexiglas bestaat. Vanuit de buitenkant is het moeilijk te zien wat er in de box gebeurt. Via een projectie van het beeld van een camera die zich in de box bevind kun zien wat er in de box gebeurt. Op de projectie valt een witte muur te zien die een architectonische vorm heeft en schuin loopt op het vlak camera. De muur is niet helemaal wit, er zitten twee uitsparingen van ramen in waardoor licht naar binnen valt. De verandering van het licht in de ruimte van dag en nacht heeft invloed op de sfeer van de projectie. De vloer waarop de box staat zie je ook weer terug in de projectie op de maquette omdat de box geen onderkant heeft. Het beeld op de maquette wordt geprojecteerd door een Luxaflex scherm dat tussen de projector en de muur staat en omdat dit half open staat wordt het beeld maar half doorgelaten. De Luxaflex is opgehangen aan een statief van een projectiescherm. Je krijgt van de maquette twee halve beelden te zien, een klein beeld op de luxaflex en een groot tegen de muur die evenwijdig loopt met de luxaflex. De luxaflex suggereert dat er binnen iets verborgen wordt gehouden. Omdat het beeld gedeeltelijk door de Luxaflex gemaskeerd word is het lastig omwaar te nemen wat er nu precies binnen gebeurt.
